-
1 consuetus
cōnsuētus, a, um [ consuesco ]1) привычный, обычный, обыкновенныйconsuetissima cuique verba O — речь, свойственная тому или иному (человеку)rei alicui c. Col etc. — привыкший к чему-л. -
2 consuetus
cōnsuētus, a, um, I) Partic. v. consuesco, w. s. – II) PAdi., gewohnt, gewöhnlich, amor, Ter.: lubido, Sall.: numerus laterum, Vulg.: omnes labores, pericula consueta habere, Sall.: m. Dat., c. tibi finis, Ov.: consuetissima cuique verba, Ov. met. 11, 637.
-
3 consuetus
cōnsuētus, a, um, I) Partic. v. consuesco, w. s. – II) PAdi., gewohnt, gewöhnlich, amor, Ter.: lubido, Sall.: numerus laterum, Vulg.: omnes labores, pericula consueta habere, Sall.: m. Dat., c. tibi finis, Ov.: consuetissima cuique verba, Ov. met. 11, 637.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > consuetus
-
4 cōnsuētus
cōnsuētus adj. with sup. [P. of consuesco], used, accustomed, usual, ordinary, wonted, customary, familiar: amor, T.: membra, V.: aurae, O.: lubido, S.: pericula consueta habere, S.: tibi finis, O.: consuetissima cuique Verba, O.* * *consueta -um, consuetior -or -us, consuetissimus -a -um ADJaccustomed. used (to); customary, habitual, usual; ordinary, commonly employed -
5 consuesco
consŭesco, suēvi, suētum, 3 (in the tempp. perff. the sync. forms prevail: consuesti, consuestis, consuerunt; consueram, etc.; consuero, etc.; consuerim, etc.; consuessem, etc.;I.consuesse. Thus also consuēmus = consuevimus,
Prop. 1, 7, 5), v. a. and n.Act., to accustom, inure, habituate a person or thing (ante-class. and postAug.):II.tum bracchia consuescunt firmantque lacertos,
Lucr. 6, 397:juvencum plostro aut aratro,
Col. 6, 2, 9:vitem largo umori,
id. Arb. 1, 5:semina falcem pati,
Plin. 17, 10, 14, § 70; in perf. part. pass. (mostly poet.): qui consuetus in armis Aevom agere, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48 (Trag. Rel. v. 261 Rib.):gallus auroram vocare,
Lucr. 4, 713; so with inf., id. 5, 209; 6, 788:consueta domi catulorum blanda propago,
id. 4, 997 Lachm. N. cr.:copias habebat in Galliā bellare consuetas locis campestribus, Auct. B. Afr. 73, 2: quibus consueti erant uterque agrestibus ferramentis,
Liv. 1, 40, 5:socors genus mancipiorum otiis, campo consuetum,
Col. 1, 8, 2:proinde ut consuetus antehac,
Plaut. Stich. 5, 5, 18:populus si perperam est consuetus, etc.,
Varr. L. L. 9, § 5 Müll.:grex comparatus ex consuetis unā (capellis),
those accustomed to one another, id. R. R. 2, 3, 2.—Far more freq. in all periods,Neutr.A.To accustom one's self; and (esp. freq.) in temp. perf. (to have accustomed one's self, i. e.), to be accustomed, to be wont; constr. in gen. with the inf., rarely absol., with ad, the dat., or abl.(α).With inf.:(β).disjungamus nos a corporibus, id est, consuescamus mori,
Cic. Tusc. 1, 31, 75:versus multos uno spiritu pronuntiare,
id. de Or. 1, 61, 261: cum minus idoneis (verbis) uti consuescerem, id ib. 1, 34, 154; 1, 22, 99:alils parere suā vo luntate,
id. Inv. 1, 2, 3:qui mentiri solet pe jerare consuevit,
id. Rose. Com. 16, 46:paulatim Rhenum transire, etc.,
Caes. B. G. 1, 33:in Britanniam navigare,
id. ib. 3, 8:obsides accipere, non dare,
id. ib. 1, 14:quo magno cum periculo mercatores ire consuerant,
id. ib. 3, 1:quem ipse procuratorem relinquere antea consuesset,
Cic. Quint. 28, 87:consuesso deos immortales... his secundiores interdum res concedere, quos, etc.,
Caes. B. G. 1, 14 et saep.:quam rem pro magnis hominum officiis consuesse tribui docebat,
id. ib. 1, 43:qui reges consueris tollere,
Hor. S. 1, 7, 34:mulier quae cum eo vivere consuerat,
Nep. Alcib. 10, 6; Cels. 6, 6, 8; Suet. Tit. 34; id. Ner. 12.—Sometimes with ellips. of inf. (cf. b infra):quin eo (equo) quo consuevit libentius utatur (sc. uti),
Cic. Lael. 19, 68:eo die quo consuerat intervallo hostes sequitur (sc. sequi),
Caes. B. G. 1, 22.— Impers. (rare):sicuti in sollemnibus sacris fieri consuevit,
is wont, Sall. C. 22, 2. —Absol.:(γ).bene salutando consuescunt,
Plaut. As. 1, 3, 69 (cf. adsuescunt, id. ib. 1, 3, 65):pabulum quod dabis, amurcā conspergito, primo paululum, dum consuescant, postea magis,
Cato, R. R. 103:adeo in teneris consuescere multum est,
Verg. G. 2, 272.— Usu. with adv. of manner or time:si liberius, ut consuesti, agendum putabis,
Cic. Fam. 5, 12, 4: ut consuevi, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, 3:ut consuemus,
Prop. 1, 7, 5:sicut consuerat,
Suet. Caes. 73:quo minus pro capite et fortunis alterius, quemadmodum consuerunt, causam velint dicere,
Cic. Rosc. Am. 2, 5; id. Off. 2, 15, 55.—In Gr. attraction: cum scribas et aliquid agas eorum, quorum consuesti, gaudeo, Lucceius ap. Cic. Fam. 5, 14, 1.—With ad:(δ).ad aciem justam,
Quint. 2, 10, 8.—With abl.:(ε).quae (aves) consuevere libero victu,
Col. 8, 15 fin.; so id. 8, 13, 1; 10, 153.—With dat.:B.ne gravissimo dolori timore consuescerem,
Plin. Ep. 8, 23, 8.—To have carnal in tercourse with, to cohabit with, in an honorable, or more freq. in a dishonorable sense (freq. and class.); with aliquā or aliquo, with or without cum, Plaut. Cist. 1, 1, 89:quid illi... qui illā consuevit prior?
Ter. Ad. 4, 5, 32:quācum tot consuesset annos,
id. Hec. 4. 1, 40:mulieres quibuscum iste consuerat,
Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; Plaut. Am. 5, 1, 70; Caecil. ap. Gell. 2, 23, 10; cf.in a double sense,
Plaut. As. 3, 3, 113; id. Capt. 4, 2, 88.—Hence, consŭētus (in the poets trisyl.), a, um, P. a.; of inanim. things which one is accustomed to, commonly employs, uses, possesses, etc., used, accustomed; usual, ordinary, wonted, customary (mostly poet.;not in Cic.): amor,
Ter. And. 1, 1, 108:antra,
Verg. G, 4, 429:cubilia,
Ov. M. 11, 259:lectus,
id. Tr. 3, 3, 39:in auras,
id. M. 2, 266:pectora,
id. ib. 13, 491: canistris, * Juv. 5, 74:finis,
Ov. H. 20, 242 al.:labores, pericula,
Sall. J. 85, 7:libido,
id. ib. 15, 3:numerus,
Vulg. Exod. 5, 18; id. Num. 16, 29.— Sup.:consuetissima cuique Verba,
Ov. M. 11, 638.—
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский